Edip Cansever – Gül Kokuyorsun

Gül Kokuyorsun

Gül kokuyorsun bir de 
Amansız, acımasız kokuyorsun 
Gittikçe daha keskin kokuyorsun, daha yoğun 
Dayanılmaz bir şey oluyorsun, biliyorsun 
Hırçın hırçın, pembe pembe 
Öfkeli öfkeli gül 
Gül kokuyorsun nefes nefese. 

Gül kokuyorsun, amansız kokuyorsun 
Ve acı ve yiğit ve nasıl gerekiyorsa öyle 
Sen koktukça düşümde görüyorum onu 
Düşümde, yani her yerde 
Yüzü sararmış, titriyor dudakları 
Şakakları ter içinde 
Tam alnının altında masmavi iki ateş 
İki su 
İki deniz bazan 
Bazan iki damla yaz yağmuru 
Mermerini emerek dağlarının 
Şiirler söylüyor gene 
Ölümünden bu yana yazdığı şiirler 
Kızaraktan birtakım şiirlere 
Büyük sular büyük gemileri sever çünkü 
Ve odur ki büyüklük 
Şiir insanın içinden dopdolu bir hayat gibi geçerse 
O zaman ölünce de şiirler yazar insan 
Ölünce de yazdıklarını okutur elbet 
Ve senin böyle amansız gül koktuğun gibi 
Yaşamanın herbir yerinde. 

Gül kokuyorsun, amansız kokuyorsun 
Bu koku dunyayı tutacak nerdeyse 
Gül, gül! diye bağıracak çocuklar bütün 
Herkes, hep bir ağızdan: gül! 
Ve herşeyin üstüne bir gül işlenecek 
Saçların, alınların,göğüslerin üstüne 
Yüreklerin üstüne 
Bembeyaz kemiklerin 
Mezarsız ölülerin üstüne 
Kurumuş gözyaşlarının
Titreyen kirpiklerin üstüne 
Kenetlenmiş çenelerin 
Ağarmış dudakların 
Unutulmus çığlıkların üstüne 
Kederlerin, yasların, sevinçlerin 
Ve herşeyin üstüne bir gül işlenecek. 

Bir rüzgar, bir fırtına gibi esecek gül 
Yıllarca esecek belki 
Ve ansızın dünyamızı göreceğiz bir sabah 
Göreceğiz ki 
Biz dunyamızı gerçekten görmemişiz daha 
Geceyi, gündüzü, yıldızları 
Görmemişiz hiç 
Tanışmaya komamışlar bizi güzelim dünyamızla. 

Öyleyse dostlar bırakın bu yalnızlıkları 
Bu umutsuzluklari bırakın kardeşler 
Göreceksiniz nasıl 
Güller güller güller dolusu 
Nasıl gül kokacağız birlikte 
Amansız, acımasiz kokacağız 
Dayanılmaz kokacağız nefes nefese.

Edip Cansever